ข้อมูลโดยกระปุกดอทคอม
ถ้า "ความรัก" ของใครกำลังอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ต่างคนต่างนิ่งเงียบ ต่างคนต่างทำตัวเหินห่าง ไม่มีการพูดคุยหยอกล้ออย่างเคย เหมือนกำแพงความรู้สึก "ชินชา" เริ่มก่อตัวขึ้นอย่างเงียบ ๆ อีกทั้งยังกั้น "พื้นที่ส่วนตัว" ของกันและกันมากขึ้นเรื่อย ๆ
และต่างคนต่างก็ยังทำ "หน้าที่" ของคนรัก คือดูแลกันและกันอย่างสม่ำเสมอ ซึ่งจริง ๆ แล้วคุณทั้งคู่สัมผัสได้ว่ามันไม่ได้มาจากความรู้สึกข้างใน ที่อยากจะใส่ใจ ห่วงใย เหมือนแต่ก่อน กลับเสมือนเป็น "หน้าที่" ที่ต้องทำ มากกว่าต้องการทำให้ "จากใจจริง" จนบางครั้งก็ทำให้คุณทั้งคู่รู้สึกเหน็ดเหนื่อย แล้วอยากหันหลังเดินจากมา...แบบทางใครทางมัน แต่ขอให้หยุดจง "คิด" ...
คิดถึง...วันเก่า ๆ ที่เคยร่วมกันมา คิดถึง...วันแรกที่เจอกัน คิดถึง...ตอนที่บอกรักกัน คิดถึง...ตอนจูงมือกันครั้งแรก คิดถึง...ภาพความทรงจำครั้งยังหวานแหวว คิดถึง...การดูแลเอาใจซึ่งกันและกัน คิดถึง...ความสุขและความทุกข์ที่เผชิญมาด้วยกัน คิดถึง...รอยยิ้มที่มีให้กันและกันเพราะบางทีความรัก...เมื่อคบกันมานานวัน มันก็อาจถึงจุดอิ่มตัว จนกลายเป็น "ความเคยชิน" และเมื่อไหร่ก็ตามที่ "ความรัก" แปรเปลี่ยนเป็น "ความเคยชิน" นั่นอาจไม่ได้เรียกว่า "รัก" มันคงเป็นแค่ "ความผูกพัน" ซะมากกว่า
ทางดีที่ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป คุณทั้งคู่ควรหันหน้าพูดคุยกัน ถามใจกันและกันว่า "รักเรายังดีใช่ไหม" ถ้าคำตอบมันคือ...ใช่ ก็พยายามหาสาเหตุของความปัญหา ว่าอะไรที่ทำให้เราทั้งคู่รู้สึกนิ่งเฉย ชินชา หรือใส่ใจกันน้อยลง ทั้ง ๆ ที่ยังรักกัน เพื่อนำไปแก้ไข
แต่ถ้าคำตอบคือ...ไม่...ไม่รู้...ไม่มีคำตอบ นั่นแสดงความความรักของคุณคงถึงทางตัวจริง ๆ แล้วแหละ อย่าฝืนทนคบกันต่อไปเลย เปิดโอกาสให้กันและกันได้ไปเจอสิ่งที่ดีกว่าจะดีกว่าไหม อย่างน้อยคุณทั้งคู่ก็เลิกรากันด้วยความเข้าใจ พร้อมกับคบหากันได้ต่อไปในฐานะ "เพื่อน" ที่คุ้นเคย
ขอขอบคุณกระปุกดอทคอม
สุดท้ายผมขอฝากเรื่องข้อต่อและกระดูกไว้ด้วยครับ
เพราะปัจจุบันนี้โรคเกี่ยวกับข้อต่อและกระดูก
เป็นภัยเงียบที่น่ากลัวผมไม่อยากเห็นเพื่อนๆ
หรือคนที่เพื่อนๆรักป่วยเป็นโรคเหล่านี้
เพราะมันอาจจะรุนแรงถึงขั้นเดินไม่ได้เลยนะครับ
ยังไงผมก็ฝากเรื่องนี้ไว้ด้วย
ด้วยความห่วงใยจากผม
แล้วพบกันใหม่ในบทความหน้านะครับ
สวัสดีครับ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น